Even voorstellen
Mijn naam is Lianne Okhato-van den Brink. Ik ben getrouwd en moeder van drie prachtige dochters, Emma (bijna 5), Olivia (3) en Alexa (4 maanden). Tijdens mijn studie aan de Pabo heb ik stage gelopen in Kenia, om vervolgens compleet verliefd te worden op het land. Na mijn afstuderen ben ik geëmigreerd en ik heb 10 jaar met heel veel plezier in Kenia gewoond. Inmiddels wonen we weer in Nederland.
De geslaagde man en een extra doosje pleisters
Een blog schrijven over het geloofsleven van en met mijn kinderen… Dat blijkt nog niet zo eenvoudig. Er gebeuren zoveel dingen om over te schrijven! Mijn dochters van net 3 en bijna 5 hebben een erg levendige fantasie en vooral de oudste stelt daarbij ook nog een oneindig aantal vragen… Schrijfmateriaal te over!
De afgelopen weken is de peuter nogal van de herhaling. In de auto luisteren we tot vervelens toe naar Goliath (van die goeie ouwe Elly en Rikkert, de cd die ik vroeger nog geluisterd heb) en met Bijbel lezen voor het slapen gaan wilde ze telkens ‘de geslaagde man’. Het kostte wat bladeren door de Kijkbijbel maar toen hadden we hem hoor! De barmhartige Samaritaan bedoelde mevrouw…
Na een dag of vijf achter elkaar de geslaagde man gelezen te hebben, konden de dametjes het verhaal bijna woordelijk navertellen en daarbij kwamen ook de vragen van de kleuter.
Hoe dat dan toch werkte, met die naaste? Want het gebeurde haar nou nooit, dat er zomaar iemand langs de weg lag, die ze dan kon meenemen en kon verzorgen. En als er op school iemand valt, doet de juf dat altijd, die pleisters en de zalfjes. Het zinde haar niet. Na wat nadenken, had ze de perfecte oplossing, voor haar dan. ‘Mama, dan moeten jullie gewoon maar ineens vallen! Dan kan ik bij jou en papa wel pleisters plakken en dan kan papa jou wel naar de bank dragen want voor mij ben jij veel te zwaar’. Goed, moeders is ook de beroerdste niet, dus de eerstvolgende keer dat ik uit de keuken kwam, ben ik heel dramatisch gestruikeld en op de grond beland. Na het nodige getut en het plakken van een enorme pleister, mocht ik weer verder met mijn dagelijkse bezigheden.
Hierbij wilde ik het niet laten, dus we hebben er daarna natuurlijk nog wel echt een goed gesprek over gehad, dat ze bijvoorbeeld op school een kindje kan helpen, ook al heeft dat kindje haar de dag ervoor misschien wel geduwd. Of dat ze haar zusje kan helpen opruimen, ook al hebben ze net ruzie gehad (want ja, ook dat komt bij ons voor). Dat snapte ze wel. ‘Dat is wel moeilijk mama, maar dat kan ik wel proberen, maar ik denk niet dat dat altijd lukt hoor. En dan kan ik het niet, dan is het toch beter als ik ook iemand kan helpen die gevallen is? Hoe moet ik dat dan doen?’
Conclusie: het is soms ontzettend moeilijk, om te doen wat Jezus van ons vraagt en de gelijkenissen te betrekken op ons dagelijks leven. Gelukkig heeft onze grote kleine meid nog heel wat kansen om dit te leren. En tot die tijd? Ach, tot die tijd gaan wij gewoon af en toe even op de grond liggen en koop ik een extra doosje pleisters.